Kal ! deme dedi.
Hiçbirşey diyemedim.
Kelimeler yardımıma koşamadılar.
Koşşalar dahi ağzımdan çıkacak en anlamlı söz ne olabilirki?
Evet sormalıydım.
Zaten canlı bir ceseti andıran duruşum,
Rüzgarın da etkisiyle kıstığım gözlerimden akan yaşlar,
Başımı eğmemek adına kendimle yaptığım mücadele,
Her zaman özenle taradığım saçlarımı,
Rüzgarın insafsızca savurması herşeyi açıklıyordu.
Bu yüzden sessizlik benim adıma yalvarıyordu o'na Kal diye.
Ellerimi yalvarırcasına son kez kaldırdım arkasından,
Tüm gücümü toplamıştım "Kal"demek için,
Ama diyemedim.
Son kez o'nu dinledim.
Ve dediğini yaptım.
Kal...demedim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Küçük bir tebessüm bırakmak istermisiniz?